Για την δολοφονία Φαχριζαντέχ - Γράφει ο Σίμος Ανδρονίδης

Πριν από λίγες ημέρες, Ο Ιρανός πυρηνικός επιστήμονας Μόχσεν Φαχριζαντέχ, φονεύθηκε στο αυτοκίνητο του, με τις επίσημες αρχές της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν να επιρρίπτει την ευθύνη για την φόνευση του, στο Ισραήλ. Στην εφημερίδα 'Η Καθημερινή,' διαβάζουμε πως «ο Φαχριζάντε, 59 ετών, ήταν επικεφαλής του τμήματος έρευνας και καινοτομίας στο υπουργείο Άμυνας της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Το αυτοκίνητό του δέχθηκε επίθεση από πολλούς ενόπλους, εφοδιασμένους με πολυβόλα, οι οποίοι τον «τραυμάτισαν βαριά». 

 Μάλιστα, στο ίδιο δημοσίευμα, ο πρώην διευθυντής της 'CIA,' Τζον Μπρέναν, αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο ύπαρξης Ιρανικών αντιποίνων για την συγκεκριμένη ενέργεια, επισείοντας τον κίνδυνο η περιφερειακή σύγκρουση στην περιοχή να εισέλθει σε «νέα φάση».

Η φόνευση του Ιρανού πυρηνικού επιστήμονα που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη, από την πλευρά της Ισλαμικής Δημοκρατίας, πυρηνικής τεχνογνωσίας, η 'κατοχή' της οποίας, ιστορικά, αναπαρίσταται ως 'πηγή' (αντι-αμερικανικής και αντι-δυτικής) 'περηφάνιας' και 'ανεξαρτησίας,' υπενθυμίζει, αφενός μεν, τις δολοφονίες τα προηγούμενα χρόνια και άλλων πυρηνικών επιστημόνων που εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία (συμβολή στην ανάπτυξη Ιρανικής πυρηνικής τεχνογνωσίας), και, αφετέρου, περισσότερο εγγύτερα χρονικά, την φόνευση του διοικητή των 'Φρουρών της Επανάστασης,' Κάσεμ Σουλεϊμάνι. 

Η στοχευμένη φόνευση του οποίου, έλαβε χώρα τον περασμένο Ιανουάριο, προ της μαζικής εκδήλωσης της πανδημικής κρίσης, στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, μετά από συντονισμένες προς αυτή την κατεύθυνση, ενέργειες του Αμερικανικού στρατού. 

Η  Ιρανική πλευρά αμφισβητεί το ό,τι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής χρησιμοποίησαν μη επανδρωμένο αεροσκάφος (drone), για την δολοφονία του Κάσεμ Σουλεϊμάνι, κάνοντας λόγο για την χρήση ελικοπτέρου. Αυτή την φορά  σε διάστημα λίγων μηνών, η βία μετατοπίζεται στο εσωτερικό του Ιράν, ιδωμένης υπό το πρίσμα της συγκεκριμένης στόχευσης.  

 Εάν δε, επιμείνουμε στην φόνευση προ ολίγων ημερών του πυρηνικού επιστήμονα, αρχικά θα τονίσουμε πως αυτή δεν προσιδιάζει προς τον άξονα ενός «νέου επιχειρησιακού παραδείγματος», σύμφωνα με την διατύπωση του Voelz, όσο ενσωματώνει τα επι-γενόμενα χαρακτηριστικά της περισσότερο συμβατικής ενέργειας που κινητοποιεί πόρους και ανθρώπινο δυναμικό για τον σχεδιασμό και την εκτέλεσης μίας τέτοιου τύπου, τολμηρής ενέργειας. Που μάλιστα, ως προσίδιο συμβάν, αναδεικνύει εμπρόθετα και τις πολιτικές έως γεω-πολιτικές διεργασίες που συντελούνται σε επίπεδο Μέσης Ανατολής, αλλά και, ειδικότερα, τον ανταγωνισμό μεταξύ της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και του Ισραήλ. 

Ανταγωνισμός ο οποίος προσλαμβάνει διάφορες μορφές, και εξελίσσεται επί διαφόρων πεδίων, με ένα εξ αυτών να είναι η Συρία. Εάν η Ισλαμική Δημοκρατία έτεινε προς την κατεύθυνση ενίσχυσης, στρατηγικής και επιμελητειακής, του Μπααθικού καθεστώτος, θέτοντας ως διακύβευμα την αύξηση και εδραίωση της διεθνούς επιρροής του με επίκεντρο την Συρία, και δευτερευόντως το τρίγωνο Συρία-Ιράκ-Λίβανος, τότε, τότε, το Ισραήλ επέλεξε να εμπλακεί στο Συριακή συγκρουσιακή ζώνη επιχειρώντας 'προληπτικά' χτυπήματα κατά στρατηγικών υποδομών του Μπααθικού καθεστώτος, στοχεύοντας εν τοις πράγμασι στο να πλήξει τον άξονα Συρίας-Ιράν, θέτοντας 'εμπόδια' σε ενδεχόμενη επέκταση του πολέμου προς τα υψίπεδα του Γκολάν. Η ανάσχεση επιρροής δεν είναι μόνο στόχος, αλλά και ‘μέσο.’ 

 Σε αυτό το πλαίσιο, η Ισραηλινή ασκούμενη γεω-πολιτική καθίστατο αναβαθμισμένη την τελευταία περίοδο που ισοδυναμεί ουσιαστικά με την τετραετή θητεία του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. 

Λέγοντας κάτι τέτοιο, εννοούμε πως, η θητεία Τραμπ, όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, απέκτησε ένα ευδιάκριτο, διπλωματικό  αντι-Ιρανικό πρόσημο, εκ-πεφρασμένο κύρια (συμβολικά και όχι μόνο), στην (λανθασμένη) απόφαση αποχώρησης των Ηνωμένων Πολιτειών από την συμφωνία για τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, με την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, να διαμεσολαβείται και μέσω της σύσφιξης και εμβάθυνσης των σχέσεων με το Ισραήλ. Η Τραμπική  διπλωματία των περιοδικών  φιλοφρονήσεων δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης στην περίπτωση του Ιράν. 

Η περιφερειακού τύπου, διένεξη μεταξύ Ιράν και Ισραήλ, τροφοδοτείται από ιστορικές παραμέτρους, και από μία αμοιβαία απόκλιση αφηγήσεων και συμφερόντων,  άπτεται ζητημάτων όπως είναι η κατοχή και η χρήση πυρηνικών όπλων (μείζον ζήτημα για το Ισραήλ που το συναρτά με την καταστατική 'ασφάλεια' του), εντάσσοντας στο εσωτερικό του αφηγήσεις και πολιτικές. Είναι η μεγέθυνση του ‘κινδύνου’ που συνιστά η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν και η εξωτερική του πολιτική  που αποτελούν μία από τις ‘σταθερές’ της Ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής επί κυβερνήσεων Μπενιαμίν Νετανιάχου. 

Η διένεξη δύναται να λειτουργήσει προσδιοριστικά ως διένεξη μεταξύ δύο γεω-πολιτικών περιφερειακών δρώντων-δυνάμεων που επιζητούν συμμαχίες για την επιτυχή ευόδωση της, με το μεν να Ισραήλ να διακινδυνεύει να εμφανισθεί ως ‘ανατροπέας,’  παράλληλα με την προβολή της ‘ετοιμότητας του,’  και το δε Ιράν, να σημασιοδοτεί ως πρωταρχικό γεω-στρατηγικό μέλημα την σύσφιξη των δεσμών του με οργανώσεις και κινήματα (βλέπε 'Χεζμπολάχ'), δίχως να εκ-λείπει η διάσταση της προβολής του θεωρούμενου ως 'ζωτικού του χώρου.' Όπως και η ανα-διοργάνωση του σε διάφορα επίπεδα, μετά από την δολοφονία Σουλεϊμάνι. 

 Εκεί όπου η Ιρανική στρατηγική αναπτύσσεται συνδέοντας νοητά τον χώρο ή την ζώνη που φθάνει έως την Μεσόγειο (Λίβανος), με την παρεμβολή ή αλλιώς την επενέργεια του στην 'καρδιά' της Μέσης Ανατολής (Υεμένη), φθάνοντας έτσι έως το 'μαλακό υπογάστριο' της Σαουδικής Αραβίας. Μετά την επίσημη διατύπωση κατηγοριών προς το Ισραήλ, μένει να φανεί και εάν θα υπάρξει (και ποια θα είναι) η λεκτική απάντηση του. Μετά και από αυτή την επικίνδυνη για την επιδείνωση των εύθραυστων ισορροπιών στην περιοχή, ενέργεια. Η φόνευση αυτή, αποτελεί κατά βάση,  μία ‘ασύμμετρη’ φόνευση.

 Η ενέργεια αυτή εντός Ιρανικής επικράτειας (πολιτική βία) αμφισβητεί επί της ουσίας την δυνατότητα ανάπτυξη του Ιρανικού πυρηνικού προγράμματος (για διάφορους σκοπούς), μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον προς την παραγωγή συμβολισμών: Υπό αυτο το πρίσμα, ο Φαχριζάντε φονεύεται ως αυτό που πραγματώνει τους σκοπούς του Ιρανικού καθεστώτος.